
Zanim
jednak do tego dojdziemy, należy nakreślić, co ogólnie w tym rozdziale się
znajduje. W rozdziale zatytułowanym Rzeczpospolita znajdziemy takie
postanowienia jak to, że Rzeczpospolita jest dobrem wspólnym wszystkich
obywateli, demokratycznym państwem prawnym, w którym władza zwierzchnia należy
do Narodu, która strzeże niepodległości i nienaruszalności swych granic,
zapewnia wolności i prawa człowieka i obywatela. Znajdziemy tu również zapisy o
tym, że zapewnia się równy dostęp do dóbr kultury, o działaniu organów władzy
publicznej na podstawie i w granicach
prawa (!), o tym, że Konstytucja jest najwyższym prawem w państwie o
bezpośrednim zastosowaniu. Zgodnie z ustawą zasadniczą Polska winna
przestrzegać obowiązującego ją prawa międzynarodowego, ustrój państwa opiera
się na trójpodziale władzy. W naszym kraju gwarantuje się wolność tworzenia i
działania partii politycznych (poza takimi, które odwołują się do nazizmu,
faszyzmu i komunizmu oraz nienawiści rasowej i narodowościowej – takie są
zakazane). Nadto mowa tu o wolności prasy i środków społecznego przekazu,
decentralizacji władzy publicznej, wspólnocie samorządowej, samorządach
zawodowych, organizacjach społecznych i fundacjach, definicji małżeństwa,
opiece nad weteranami walk o niepodległość, wolności działalności gospodarczej,
ochronie własności i praw dziedziczenia, ochronie pracy i nadzorze nad
warunkami jej wykonywania, równouprawnieniu kościołów i związków wyznaniowych,
zadaniach Sił Zbrojnych, języku urzędowym, godle, barwach, hymnie i stolicy
Polski.
To
się wzniośle i patetycznie zrobiło… Cóż, taki przywilej Konstytucji 😉
Demokratyczne państwo prawne
Zgodnie
z art. 2 Konstytucji RP: Rzeczpospolita
Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady
sprawiedliwości społecznej.
Co
to jest demokratyczne państwo prawne? Wskazuje się na dwie płaszczyzny tego
pojęcia:
1) formalną – zgodnie z nią wszelka działalność państwa i
jego organów opiera się na zasadzie legalności (prawie), podziale władz i ich
wzajemnej kontroli,
2) materialną – podstawą działań państwa są takie
wartości jak – sprawiedliwość, wolność, równość obywateli, demokratyzm
oznaczający, że podstawę wyboru władz i organów państwa stanowią powszechne
wybory przy założeniu pluralizmu politycznego.
Wskazuje
się, że omawiana zasada wytycza kierunki rozwoju ustroju państwa oraz
jest nakazem zarówno dla parlamentu, jak i wszystkich organów państwowych,
by poprzez swą działalność realizowały ją,
tj. by podejmowano działania zgodnie z prawem, by prawo stało ponad państwem. W
demokratycznym państwie prawnym istnienie organu państwowego opiera się na
prawie określającym jednocześnie kompetencje tego organu i wyznaczającym
granice jego kognicji.

Stosowanie
się do tych zasad gwarantuje obywatelom życie w idealnym demokratycznym
państwie prawnym 😹. Sami zresztą widzicie, że gdyby przestrzegano tych zasad w
sposób skrupulatny i z najwyższą starannością, żylibyśmy jak w bajkowej
sielance 😉. Natomiast to, że tak nie jest (nie oszukujmy się) potwierdza
prawdę odwieczną: życie to nie bajka 😁. Choć z drugiej strony może warto dążyć
do ideału? Młodzi – do dzieła, w Was cała nadzieja! 😉
Suweren a zwierzchnictwo narodu
Zanim
przejdziemy do kwestii suwerenności w kontekście art. 4 Konstytucji RP, zadajmy
sobie pytanie: co to jest suwerenność. Zgodnie ze Słownikiem Wyrazów Obcych (no, kosmici 😀), suwerenność
oznacza niezależność w stosunkach z innymi państwami i organizacjami
międzynarodowymi, a także najwyższą władzę, zwierzchnictwo. W doktrynie prawa
konstytucyjnego podnosi się, że suwerenność to władza pierwotna, trwała,
niezależna w stosunkach wewnętrznych i zewnętrznych oraz prawnie
nieograniczona. Kto więc w takim razie może być podmiotem suwerenności, czyli
suwerenem? Mądrzy dumali, zastanawiali się, przede wszystkim w zakresie
uzasadnienia przekazania władzy w państwie określonym podmiotom, aż w końcu
wykoncypowali, że suwerenem winien być naród.
Skoro naród może być suwerenem, to w naszej Konstytucji pojawia się art. 4 o
brzmieniu: ust. 1 Władza zwierzchnia w
Rzeczypospolitej Polskiej należy do Narodu. Ust. 2 Naród sprawuje władzę przez swoich przedstawicieli lub bezpośrednio.

Podnosi się , że według Konstytucji
władzę państwową w Polsce sprawuje Naród, czyli ogół obywateli naszego państwa,
więc podstawą przynależności do tak rozumianego Narodu jest fakt posiadania
obywatelstwa polskiego. Zatem o tym, kto wchodzi w skład Narodu, przesądzają
zasady odnoszące się do kwestii obywatelstwa.
W tym miejscu przytoczę, a
właściwie zacytuję pogląd nieco odmienny w kwestii tego, co tak naprawdę
oznacza pojęcie narodu w świetle art. 4 Konstytucji: „Przepis ten powtarza
jedną z najbardziej trwałych fikcji podtrzymywanych w konstytucjonalizmie światowym
co do dzierżyciela (piastuna) władzy najwyższej w państwie. Nie jest nim Naród,
tak jak się go pojmuje potocznie albo w różnych teoriach mniej lub bardziej go
idealizujących. Według omawianego przepisu narodem są zaledwie osoby uprawnione
do głosowania, czyli zwykle mniej niż połowa obywateli kraju. Najlepiej byłoby,
gdyby Konstytucja RP pominęła - jak to czyni szwajcarska ustawa zasadnicza -
taką wzniosłą deklarację”[1]. 😂
Autorskie przemyślenia

Tym
oto sposobem, pół żartem, pół serio, doszliśmy do świadomości dotyczącej
demokratycznego państwa prawnego i suwerenności 🙌. Wszyscy znamy też odpowiedź
na pytanie postawione w tytule, prawda? 😏
Uściski 😙
Post
został opracowany na podstawie:
Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia
1997 r.,
Prawo konstytucyjne, B. Banaszak, Warszawa 2010,
Konstytucja Rzeczypospolitej
Polskiej. Komentarz, W. Skrzydło, LEX,
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, M. Haczkowska (red.), LEX.Fotografowała: Emilia Charemska
53 yrs old Account Coordinator Leeland Rowbrey, hailing from Sioux Lookout enjoys watching movies like Aziz Ansari: Intimate Moments for a Sensual Evening and Polo. Took a trip to Zollverein Coal Mine Industrial Complex in Essen and drives a Mercedes-Benz 540K Spezial Roadster. kliknij tutaj, aby uzyskac wiecej informacji
OdpowiedzUsuń